Donderdag 17 juni 2010
Mevrouw van Buuren die in 1917 geboren is, wordt door haar verpleegster tot aan de Vipbus gereden in haar rolstoel. Ze woont sinds een jaar in verzorgingstehuis Swellengrebel. Dat ze in een rolstoel is beland komt door een val, waardoor ze op haar heup terecht kwam. We besluiten om haar met rolstoel en al in de bus te dragen. Wat mij gelijk opvalt aan mevrouw van Buuren is haar glimlach en haar passie om te vertellen over haar reizen naar Amerika.

Haar date zal vandaag Laurie zijn. Studeert Antropologie en zit in haar 3de jaar. Laurie heeft reeds verre reizen achter de rug. Ze is op vakantie naar India gegaan en heeft ervoor gekozen om een projectonderzoek, voor haar studie, naar Chilie af te reizen.

Mevrouw van Buuren komt zelf uit een groot gezin met 8 broers en 4 meisjes. Vroeger, verteld ze, kregen de jongens meer dan de meisjes. Jammergenoeg heeft haar vader haar afgehouden om te gaan studeren op de Kweekschool. Werken was beter, want zo zorgde ze, zij hij, dat er geld binnenkwam. Ze kan zich herinneren dat ze jarenlang heeft gewerkt bij Zon en Schild. Het was hard werken in die tijd als schoonmaakster. Ze verdiende 17,50 gulden per week. Vaak werkte ze ook op zondag, want dan kreeg ze 2,50 gulden extra.

Wanneer kreeg mevrouw van Buuren de drang om te gaan reizen? De vader van mevrouw van Buuren was machinist en hierdoor reisden ze vaak met de hele familie van Hattem naar Scheveningen/Den Haag. Ook vertelt ze dat ze in Amersfoort hebben gewoond en dat ze een vriendje kreeg uit Utrecht. Ze besloten om elkaar fietsend op te zoeken.
Ze denkt dat haar drang vanuit binnen kwam. Mevrouw van Buuren wordt erg rustig wanneer ze te lang op 1 plek blijft. Wat haar ook erg trekt is de medereisgenoten die je om je heen ziet tijdens het reizen. Verder gaf ze als tip mee: Reizen moet je doen als je jong bent en niet totdat je 90 of 100 bent.

Mevrouw van Buuren’s zoon is begin jaren 50 geemigreerd naar Amerika. Dit heeft ervoor gezorgd dat zij vanaf 1955 bijna jaarlijks met Martinair gereisd heeft om hem op te zoeken. Dit kwam als een geschenk uit de Hemel, want hierdoor heeft zij hem 30 jaar lang kunnen opzoeken en tevens haar passie kunnen blijven beleven. Gelukkig heeft ze op advies van haar moeder meteen Engels geleerd in 1963 op een klein avondschool voor 2 jaar. Dit zorgde ervoor dat ze in Amerika met de mensen kon praten, want in Amerika kennen ze geen woord Nederlands.

Zowel voor mij als voor Laurie was dit een speciale vrouw. Zelf vond ik het erg jammer te horen dat deze vrouw geen vrienden heeft onder de medebewonder. Het zijn allemaal sjagerijnige mensen. “De mens wikt en God beschikt”. Je moet het mooie van het leven inzien zegt ze. Gelukkig geniet ze nog dagelijks van haar mooie avonturen. Dat zorgt voor die glimlach.

Vrijdag 28 mei ga ik als crew mee naar het plattelandsmarkt bij Eendenkooi Het Beloken Land in Montfoort. Afgesproken is dat ik rechtstreeks ga en Yavanne van Tiggelen vraagt of ik haar bij Station Overvecht mee kan nemen.
De reis ernaartoe ontmoet ik Yavanne voor het eerst en ze begint me te vertellen wat haar passie is. Mooie woorden spreken haar aan, vandaar dat zijn heeft besloten om woordenier te gaan worden. Vandaag zal zij gaan proberen te ontdekken welke woorden de plattelandsmensen nog uitspreken, die voor een stadsmens allang niet meer wordt gebruikt. Grappig om te ontdekken dat er zulke bijzondere mensen bestaan met al hun creatieve manieren van ondernemen.

Daar aangekomen merk je snel op dat de plattelandsmensen je aankijken. Dit is voor mij altijd weer erg leuk om achteraf te ontdekken of mensen hetzelfde dachten.
Leuk dat er vandaag veel kinderen bij waren. Tijdens het inblikken van dromen van de kinderen merkte ik gelijk op dat er een er intellectuele jongen bij stond die iedereen een beetje zat uit te lachen. Waarom? Hoogbegaafd, wellicht een eenling binnen de groep. Ik vond voor mij een taak weggelegd om deze jongen aan te spreken. Hij begreep me en zo konden we weer verder. Waar hij om moest lachen is het volgende: Een meisje had als droom om dierendokter te worden en dit vond hij dus lachwekkend. Typisch genoeg heeft deze jongen zelf zijn droom beschreven om een arts voor kanker te gaan worden en hij zou dan naar Nairobie gaan verhuizen om daar de mensen te helpen om te genezen.

Een meisje van 15, die achter de bar stond kwam later ook meekijken tijdens het inblikken. Ik vroeg haar of ze dit later nog steeds zou willen doen. Ik weet niet, was haar antwoord. Door door te vragen merkte ik dat ze jaren geleden had meegedaan met een modeshow op school, waar ze toen foto’s had genomen. Ze begon meteen te stralen toen ze dit vertelde. Wellicht zou je dan iets met fotografie moeten doen was mijn antwoord. We hebben toen samen haar wens ingeblikt. Binnen 3 maanden gaat zij bij een fotograaf in de beurt vragen of ze een dagje mee mag lopen.

Net voordat ik naar huis wil vertrekken komt er een moeder op me af en verteld me dat ze het erg leuk vond dat ik erbij was!

p>Het is goed om zo nu en dan een balans op te maken voor mezelf.
Zo wordt het overzichtelijk en duidelijk voor mezelf ik waar ik op dit moment sta en of er sprake is van een persoonlijke groei. Na mij ingezet te hebben voor een tweetal activiteiten van/voor Dennis heb ik hier een kleine betaling voor mogen ontvangen. Het bedrag was misschien klein, maar het gevoel wat dit mij gaf was groots! Dit was het eerste bedrag wat ik voor mijn inzet heb ontvangen zonder dat ik in loondienst ben. Mijn eerste factuur….

De mensen in mijn naaste omgeving staan nog volledig achter mij. Ze zien dat ik sinds mijn besluit ontzettend lekker in mijn vel zit en vol energie zit. De activiteiten zijn zo creatief, anders dan “normaal” dat ik ze regelmatig kan boeien met mijn verhalen en ervaringen.

Dennis zie ik als mijn coach, hij is in mijn ogen toch een voorbeeld. Een voorbeeld omdat ik mij goed kan vinden in zijn aanpak en uitvoering. Het vertrouwen die hij in mij heeft om bepaalde taken om mij te nemen, organiseren en regelen heeft ervoor gezorgd dat ik professioneel ontzetten veel leer en groei. En natuurlijk met een team te werken om mensen op een leuke unieke manier te bereiken. Het stimuleren en bewustmaken van mensen is niet gebonden aan tijd, plaats of ruimte. Belangrijk in dit vak is dat je open staat voor het verhaal van de persoon, hem/haar op zijn gemak stelt door goed te luisteren. De kunst is dat het je lukt iemand te stimuleren om verder te denken en zijn verhaal voort te zetten.

Mijn droom is om een huiskamer te creeren waarin vele culturen terug te zien zijn. Zowel in de inrichting als in de bezoekers. Iedereen is welkom. Er zullen activiteiten, gesprekken, bijeenkomsten plaatsvinden met en voor belangstellenden. Een huiskamer is een centraal punt binnen een woning. Het is de enige kamer die voor het hele gezin open staat. De kamer waar men eet, praat, lacht, ontspant etc.. Als ik het nu voor me zie, dan zie ik een huiskamer ingericht met spullen uit verschillende culturelen. De inrichting zou ik het liefst willen hebben met spullen van mensen die binnen zullen komen en hun spullen zouden willen meenemen. Spullen met een verhaal. Mocht het met de spullen te gek gaan worden dan zal ik een hoekje creeren waar mensen bij het afstaan van een stuk, een ander stuk daarvoor in de plaats mee mag nemen. Zo neem je iemands verhaal met je mee!

Als ik heel eerlijk ben dan weet ik dat dit een droom is die op dit moment nog iets te groots is. Dennis heeft voorgesteld om te beginnen met een caravan, zijn caravan. Deze mag ik van zowel de binnenkant als de buitenkant helemaal naar mijn smaak inrichten en bestickeren. Zo maak ik een begin in het klein, om mijn grote droom uiteindelijk te kunnen realiseren.

Hoe ga ik het aanpakken?
In Amersfoort zou ik met deze caravan activiteiten willen gaan starten. Deze activiteiten moeten als uitgangspunt hebben dat mensen bewust worden gemaakt van verschillende aspecten van/in het leven. In het leven van de persoon zelf, maar ook in het leven van de omgeving. Ik loop nu regelmatig met Dennis mee. De kracht van de VIPbus is dat mensen zichzelf kunnen zijn. Omdat je mobiel bent geeft het de mensen het gevoel dat je vrij bent. Het gesprek kan in iedere straat/wijk in Utrecht plaatsvinden.

Hoe ga ik om met het vinden van klanten?
In Amersfoort neem ik sinds februari deel aan een groepje wijkbewoners uit Vathorst. We zijn met een project bezig “Gelukkigste Wijk van Nederland”. Hieruit komen echt hele leuke initiatieven voor toekomstige activiteiten voor de Wijk Vathorst. Het mooie van dit soort vrijwilligerswerk is dat je bewust bezig bent om de wijkbewoners in de toekomst tegemoet te komen met interessante activiteiten.
Afgelopen woensdag had ik voor het eerst een voor mij belangrijke ontmoeting met de directeur van De Kamers.
Het was een prettige kennismakingsgesprek. Ik merk dat veel wat ik doe op gevoel gaat. Dit is kenmerkend voor mij, als persoon. Dat wil ik eigenlijk niet veranderen. Vaak hoor ik van mijn omgeving dat ik harder en zakelijker moet worden. Wellicht past dit niet bij mij!

Zo, de balans is voor nu weer even opgemaakt!

Zondagmorgen werd ik door mijn vrouw naar Utrecht gebracht. Afgezet dicht bij de Sterrenwacht zag ik de Vipbus meteen staan. Ik begin nu langzamerhand steeds vertrouwder te raken met de voor mij bekende gezichten. Even iedereen groeten en langzaam de voor mij onbekende gasten beginnen te leren kennen. Dit geeft meteen een goed gevoel, waardoor je meteen peilt hoe de stemming zal zijn.

Ik heb mogen kennismaken met Rob Hufen. Rob verricht historische stadswandelingen in Utrecht bij de Gilde. Zijn vader, vertelt hij tijdens zijn intervieuw, was een man met oog voor historische gebouwen. Het kwam dan ook vaak voor dat hij als kind ergens samen stopte om het moment te delen over een oud historisch gebouw, met een verhaal.

Merkwaardig genoeg heeft hij deze passie overgenomen. Alleen nu deelt hij dit verhaal met groepjes mensen die zich bij de Gilde inschrijven voor een stadswandeling. Vol trots laat hij tevens wat boeken zien waar hij aan gewerkt heeft. De liefde voor historische gebouwen heeft hij gelukkig vastgelegd.

Mijn leermoment kan ik alsvolgt beschrijven. Rob bedrijft zijn werk met passie en vol liefde. Hij volgt zijn hart en dit is waarom hij goed is in zijn werk. Hij nodigt mij op het eind uit om mee te wandelen tijdens zijn stadswandeling. Voor ik het weet sta ik bij de VVV-kantoor samen met een groepje van 10 man lopen we achter Rob’s verhalen aan. Wellicht is hij in de voetsporen van zijn vader getreden, alleen gebruikt hij zijn eigen manier.

Dit beloofd een mooie dag te gaan worden.
Vroeg in de morgen kijk ik naar buiten “eindelijk” de zon schijnt.
Twee keer eerder was het voorgekomen dat deze sprong, door weersomstandigheden, werd uitgesteld.
Vandaag zou het gaan gebeuren.

Van Dennis kreeg ik de opdracht om een aantal mensen van allochtonen afkomst mee te vragen. Fatima, Senna en Safa waren in eerste instantie verbaast over de uitnodiging voor een polstoksprong. Zelf wist ik van televisie dat dit een sport is die in Friesland op het Platteland veel wordt beoefend.

Fatima, een jonge vrouw van Marokkaanse komaf, heeft Stichting Jij opgezet. Haar uitgangspunt is vanaf het begin geweest om jongeren bewust te maken van de mogelijkheid om inelkaar te investeren: ” jongeren inversteren in jongeren”. Dit heeft ze tot een succes gebracht. Helaas heeft ze eind vorig jaar moeten besluiten om deze stichting op een laag pitje te zetten. Financieel bleek ze er niet van te kunnen leven. Haar volgende doel is om als ZZP’er in de rol van organisatieadviseur aan de slag te gaan. Een mooie gewaagde sprong om voor te gaan.

Senna, een ambitieuze jonge dame, studeert op dit moment aan het HBO. Haar droom is om in haar woonplaats een kapperszaak in combinatie met een beautysalon op te zetten. Vandaag zal Senna hiervoor gaan springen.

Safa, van Somalische afkomst, studeert Rechten. Zij heeft op dit moment nog geen idee wat ze wil gaan worden. Uit een gesprek tussen haar en mij kwam wel naar voren dat ze erg graag iets zou willen betekenen voor asielzoekers die iedere dag in centra opgesloten zitten. Ik heb haar beloofd dat ik haar binnenkort zal benaderen om haar te betrekken bij een interessante activiteit met deze doelgroep.

Dit brengt mij bij mijn eigen symbolische sprong. Het bedenken, opzetten en uitvoeren van activiteiten met een mooi doel. Doelen behalen die blijvend zijn, duurzaamheid is the key word voor mij. Daar wil ik voor gaan!

Na afloop gaven de dames aan dat ze het een geweldige ervaring vonden! De sprong op zich was al de moeite waard. Maar ook het gevoel van het maken van een symbolische sprong. Verder was het heel fijn en leerzaam om in gesprek te gaan met mensen die allen een interessant eigen verhaal te vertellen hadden.

Voor mij was het een bijzondere dag. Een groep mensen bijeen, praten over dromen en ambitie. Een groep mensen die elkaar voor een groot deel niet kent en toch iets persoonlijks met elkaar deelt.
Persoonlijk heeft de sprong mij een gevoel van “tjakkaaah” gegeven.
Professioneel vond ik het geweldig om hieraan mee te werken om deze dag met deze groep te realiseren.
En lichamelijk……spierpijn de volgende dag!!!

Dinsdag 13 april 2010

Tegen 17.00 werd ik door Dennis Nolte gebeld met de volgende vraag. Zou jij morgen ook een verse voornemen willen inblikken over mijn exacte visie/doel van ViaHatim. Natuurlijk weet je globaal welke richting je op wil, maar nu werd ik door hem bewuster gemaakt om niet alleen na te denken over ViaHatim, maar nu te beschrijven waar ik naar toe wilde. Door middel van gebruik te maken van korte vragen zoals: Waar sta je voor? Ga jij erop af of wil je dat mensen naar jou toe komen? Wat wil je bereiken voor je omgeving? Hoe wil je ze samen laten komen? Wie is je doelgroep? etc. Iets zit soms diep in je hart genesteld, maar het wordt pas werkelijkheid wanneer je het uitspreekt. Het wordt dan tastbaar, want je ziet het ineens voor je. Met termen als bruggen slaan, verbinder, cultuurbemiddelaar kom je er niet, want je moet je onderscheiden in waar Hatim voor staat. Nu ik weet welke richting ik op wil, is het nu een kwestie om mijn voornemens morgen te gaan inblikken.

Zaterdag 10 april 2010

Onderweg van Utrecht naar het platteland zat ik nog steeds te denken wat me te wachten staat vandaag. Wilgenvlechten is iets waar ik nog nooit over heb gehoord. Vandaag de dag wilde ik ervoor zorgen dat ik overal open voor zou gaan staan. Waarom? Nou, omdat ik nu kan zeggen dat ik mee heb gewerkt aan het neerzetten van een bushalte van wilgentenen. Aan de reacties kon ik proeven dat ze mijn aanwezigheid waardeerden. Ik heb met de plaatselijke bewoners gesproken en eerlijk gezegd heeft het mijn geest verruimd.