Adopteer een oma
Donderdag 17 juni 2010
Mevrouw van Buuren die in 1917 geboren is, wordt door haar verpleegster tot aan de Vipbus gereden in haar rolstoel. Ze woont sinds een jaar in verzorgingstehuis Swellengrebel. Dat ze in een rolstoel is beland komt door een val, waardoor ze op haar heup terecht kwam. We besluiten om haar met rolstoel en al in de bus te dragen. Wat mij gelijk opvalt aan mevrouw van Buuren is haar glimlach en haar passie om te vertellen over haar reizen naar Amerika.
Haar date zal vandaag Laurie zijn. Studeert Antropologie en zit in haar 3de jaar. Laurie heeft reeds verre reizen achter de rug. Ze is op vakantie naar India gegaan en heeft ervoor gekozen om een projectonderzoek, voor haar studie, naar Chilie af te reizen.
Mevrouw van Buuren komt zelf uit een groot gezin met 8 broers en 4 meisjes. Vroeger, verteld ze, kregen de jongens meer dan de meisjes. Jammergenoeg heeft haar vader haar afgehouden om te gaan studeren op de Kweekschool. Werken was beter, want zo zorgde ze, zij hij, dat er geld binnenkwam. Ze kan zich herinneren dat ze jarenlang heeft gewerkt bij Zon en Schild. Het was hard werken in die tijd als schoonmaakster. Ze verdiende 17,50 gulden per week. Vaak werkte ze ook op zondag, want dan kreeg ze 2,50 gulden extra.
Wanneer kreeg mevrouw van Buuren de drang om te gaan reizen? De vader van mevrouw van Buuren was machinist en hierdoor reisden ze vaak met de hele familie van Hattem naar Scheveningen/Den Haag. Ook vertelt ze dat ze in Amersfoort hebben gewoond en dat ze een vriendje kreeg uit Utrecht. Ze besloten om elkaar fietsend op te zoeken.
Ze denkt dat haar drang vanuit binnen kwam. Mevrouw van Buuren wordt erg rustig wanneer ze te lang op 1 plek blijft. Wat haar ook erg trekt is de medereisgenoten die je om je heen ziet tijdens het reizen. Verder gaf ze als tip mee: Reizen moet je doen als je jong bent en niet totdat je 90 of 100 bent.
Mevrouw van Buuren’s zoon is begin jaren 50 geemigreerd naar Amerika. Dit heeft ervoor gezorgd dat zij vanaf 1955 bijna jaarlijks met Martinair gereisd heeft om hem op te zoeken. Dit kwam als een geschenk uit de Hemel, want hierdoor heeft zij hem 30 jaar lang kunnen opzoeken en tevens haar passie kunnen blijven beleven. Gelukkig heeft ze op advies van haar moeder meteen Engels geleerd in 1963 op een klein avondschool voor 2 jaar. Dit zorgde ervoor dat ze in Amerika met de mensen kon praten, want in Amerika kennen ze geen woord Nederlands.
Zowel voor mij als voor Laurie was dit een speciale vrouw. Zelf vond ik het erg jammer te horen dat deze vrouw geen vrienden heeft onder de medebewonder. Het zijn allemaal sjagerijnige mensen. “De mens wikt en God beschikt”. Je moet het mooie van het leven inzien zegt ze. Gelukkig geniet ze nog dagelijks van haar mooie avonturen. Dat zorgt voor die glimlach.